(…) Sukces tego przejmującego, momentami zabawnego spektaklu w dużej mierze można przypisać fenomenalnemu Andrzejowi Niemirskiemu. Żywa odpowiedź widowni świadczy o tym, że twórcom udało się uniknąć moralizowania, a ponadto pobudzili oglądających do myślenia i utożsamienia się z bohaterami. Ten spektakl to dawka wielu emocji i bez wątpienia warto dać się im porazić.

Anna Dawid
Dziennik Teatralny Warszawa

(…) Wspaniała kreacja Andrzeja Niemirskiego, niosącego tekst przez ponad półtorej godziny. Jego Pozdnyszew jest po części intelektualistą, po części kaleką emocjonalnym, opętanym zazdrością szaleńcem, sarkastycznym arbitrem, błaznem. Z lekkością żongluje naszymi emocjami, wzbudzając refleksję, złość i rozśmieszając do łez. Delikatna Joanna Górniak, jako nadobna żona Pozdnyszewa, której momentami spod kiecki wychodzi prawdziwa jędza i Robert Kowalski, jako egzaltowany Truchaczewski stworzyli wiarygodnie postacie, których osobowości wyjaśniają drogę do obłędu bohatera. Sonata Kreutzerowska Mrówczyńskiego nie jest tak sprzeczna wewnętrznie, jak Tołstoja. Reżyser zrobił z niej spójny traktat o „dojrzewaniu do szaleństwa”, jednocześnie prowadząc zabawny dialog z widownią o kondycji instytucji małżeństwa. (...)

Katarzyna Michalik-Jaworska
Międzynarodowe Stowarzyszenie Krytyków Teatralnych

(...) Prym wiedzie tu Andrzej Niemirski, który w natchniony sposób z zakochanego, potem znudzonego zmienia się w męża oszalałego z zazdrości. Pozostała dwójka markuje grę na instrumentach, ale robi to tak doskonale, że czujemy się jak na prawdziwym koncercie. Publiczność bawi się świetnie, choć w pewnym momencie śmiechy ustają. Co zrobić? Takie życie... było ponad sto lat temu.

Bronisław Tumiłowicz,
Przegląd