WYSTAWA "ODSŁONA CZASU"

Renata Bonczar

Artystka mieszka i pracuje w Katowicach. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem i  projektowaniem. Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie - Wydział Grafiki w Katowicach (dyplom 1980 r.). Również w ASP w Katowicach uzyskała  w 2004 r. stopień doktora sztuki.

Na swoim koncie ma ponad  siedemdziesiąt  wystaw indywidualnych m. in. w Galeriach Biura Wystaw Artystycznych w Katowicach, Łodzi, Opolu, Raciborzu, Częstochowie a także w Muzeum Narodowym w Krakowie, w Muzeum  Miasta Sopot, w Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze, w Muzeum Historii Katowic, w Muzeum Śląskim, w TPSP - Górny Pałac Sztuki w Krakowie, w Zamku Książąt Pomorskich w Szczecinie, w Muzeum Starożytnego Hutnictwa w Pruszkowie. Jej prace znajdują się również w Muzeum Sztuki Współczesnej Cuenca  w Hiszpanii oraz w  galeriach prywatnych w Kanadzie, USA
i Niemczech.

Ma na swoim koncie udokumentowany udział w ponad dwustu wystawach zbiorowych takich jak: International Drawing Prize J. Miró, Barcelona (Hiszpania) i Księstwo Andory. Współczesne Malarstwo Polskie -Rotterdam, Arnhem, Amsterdam (Holandia), International Kolony in Prilep (Macedonia), International Kolony im Flühli (Szwajcaria), Kunst Cirkus - Zandvoort (Holandia), Impresje Greckie - Gargaliani i Ateny (Grecja), 100 Artystów -100 Obrazów, Norymberga, Impresion from Umbria, - Narni (Włochy), Art La Pologne Se Dévoile - Arras (Francja), Segovia 2009, Casa de  la  Alhondiga (Hiszpania), Plein Air - Fundacion Antonio Pérez, Cuenca ( Hiszpania ), Współczesna Sztuka Polska, Nowy Jork (USA ), Art Exhibition, - Wiedeń, Kraków; Salon International Des Arts, Paryż (Francja).

Renata Bonczar jest laureatką ponad dwudziestu nagród, wyróżnień i medali w najważniejszych konkursach malarskich w Polsce. Za swoją twórczość otrzymała Nagrodę Artystyczną Wojewodów Śląskiego i Kieleckiego oraz Nagrodę Prezydenta Miasta Szczecina. W 2016 r. została uhonorowana przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Brązowym Medalem Zasłużony Kulturze  ''Gloria Artis''.

"TERESA MURACKA"

To, co od pierwszego spojrzenia urzeka w malarstwie Teresy Murackiej,  to kolorystyczna dyscyplina i kompozycyjna perfekcja obrazu. Bliska jest w tym względzie polskiej tradycji kolorystów (Cybis, Czapski), mniej dbając o symbolikę i stronę formalną, bardziej o kolor i linie. W odróżnieniu od nich operuje większymi płaszczyznami kolorystycznymi a nie drobnymi plamami i odważniej zestawia kolory.

Jej malarstwo ewoluuje: od różnorodnych tonacji szarości i granatów w latach ubiegłych do sepii, żółci i czerwieni w ostatnich obrazach. Skupia się na przedmiocie, na wnętrzu, ale nie obca Jej jest także przestrzeń i różnorodne oblicza pejzażu. I choć rzadko w malarskiej perspektywie pojawia się ludzka sylwetka (choć bywa), to właśnie człowiek jako obserwator i jego emocje są w tych obrazach najważniejsze.
    
Prace Teresy Murackiej są bardzo prywatnym oglądem świata. Jej wizją. To ona podgląda naturę w jej fazach wzrostu, rozkwitu i schyłku czy zimowego snu. Przedmioty na jej obrazach  ożywają, dzięki subtelności szczegółu. Artystka powołuje do życia zdegradowany świat nieprzydatnych sprzętów czy zaniedbanych pomieszczeń i zaułków, jakby przypominając ich dawną świetność  i podkreślając z nostalgią przemijalność materii.
Jej obrazy niosą emocjonalne wyciszenie poprzez chromatyczną kolorystykę, czasem tylko ożywianą krzykliwszymi barwami – żółcią czy czerwienią. Skojarzeniowe i impulsywne przypominają o swojej postimpresjonistycznej proweniencji i korzeniach.

Nierzadko malarstwo  Murackiej odwołuje się do elementów architektonicznych, portretując klimatyczne fasady starych domów, intrygujących wnętrz, w których kurzą się niepotrzebne już przedmioty. Symbolika okien, kamieni czy drabin, które przybierają trochę postać figur nieistniejących, wiele mówi o naszym pogmatwanym życiu: o tęsknocie
i czekaniu (okna), o istocie milczenia i samotności (kamienie), o naszych dążeniach (drabiny). Te obrazy są filozoficznym pytaniem o sensy i o naszą ludzką kondycję w świecie przedmiotów i pejzaży.

Muracka unika jednak nachalnej symboliki i używania w obrazie literackich odniesień. Przedmioty i przedstawione światy o tyle są symboliczne, o ile same coś znaczą w realnym świecie. Artystka nie narzuca nam jednoznacznej interpretacji. Obdarzona wrażliwością i umiejętnością obserwacji otaczającej nas rzeczywistości zaprasza nas do świata równoległego. Przypomina on czasem ten realny, częściej jednak jest zdeformowany czy uproszczony do plamy, zarysu kształtu, impresji ruchu. Jeśli występuje tu świat realny, to przetworzony przez kolor i kompozycję, co nadaje mu trochę magiczny, trochę demiurgiczny charakter.

Z jej obrazów emanuje bardziej spokój i równowaga niż zwątpienie i smutek, podkreślany monochromatycznością kolorystyczną, ale bije w nich także niespokojny puls natury gotowej wybuchnąć nagłą bielą, żółcią czy błękitem.

Teresa Muracka – dyplom  z wyróżnieniem (1984 r.) w pracowni prof. Jacka Sienickiego; Dwukrotna stypendystka Ministra Kultury i Sztuki, dwukrotna laureatka Festiwalu Malarstwa Polskiego w Szczecinie. Ma na swoim koncie wiele wystaw w liczących się